পথত ভিক্ষা মাগিবলৈ বাধ্য হোৱা গাজী জালালুদ্দিনে আজি ৫০০ শিশুক বিনামূলীয়া শিক্ষা দিয়ে
বিঞ্জল শ্বাহ
Wednesday July 12, 2017,
4 min Read
সাত বছৰ বয়সত এদিন গাজী জালালুদ্দিনৰ ভাব হৈছিল সেইয়া তেওঁৰ জীৱনৰ শ্ৰেষ্ঠতম দিন । শ্ৰেণীত প্ৰথম হোৱাৰ খবৰটো দিবলৈ তেওঁ উধাতু খাই ঘৰ পাইছিলহি ।
কিন্তু ঘৰ পোৱাৰ লগে লগে তেওঁৰ োপৰত যেন সৰগহে ভাগি পৰিছিল । তেওঁ কয়,
"মোৰ দেউতাই মোক কৈছিল যে আৰ্থিক অভাৱৰ বাবে মোৰ আৰু স্কুললৈ যোৱা নহ'ব ।"
কিন্তু সেই মূহুৰ্ত্তটোৱেই জন্ম দিছিল এটা আখ্যানৰ । এই আখ্যান সাহস আৰু অনুপ্ৰেৰণাৰ আখ্যান ।
আৰ্থিক অনাটনে জুৰুলা কৰা গাজী পৰিয়ালে দুবেলা দুমুঠি খাবলৈ চিন্তা কৰিবলগদীয়া হৈছিল । অৱশেষত তেওঁলোকৰ আশ্ৰয়স্থলীও নাইকীয়া হৈ পৰিল । সুন্দৰবনত তেওঁলোকৰ গাওঁ এৰি তেওঁলোক কলকাতাৰ পদপথৰ বাসিন্দা হ'ল । পদপথত শুই পথত ভিক্ষা মাগি জীৱন নিৰ্বাহ কৰিবলগীয়া হৈ পৰিল তেওঁলোকে । এই অৱস্থাতে তেওঁৰ পিতৃৰ মৃত্যু ঘটিল । পিতৃৰ মৃত্যুৰ পাছত জালালুদ্দিনৰ মাতৃয়ে সিদ্ধান্ত ল'লে তেওঁলোকৰ সুন্দৰবনৰ ঘৰলৈ ঘূৰি যোৱাৰ । ইফালে ১২ বছৰ বয়সতে জালালুদ্দিনে কলকাতাত ঠেলা আৰু হাতেৰে টনা টাঙ্গা চলোৱাৰ কাম আৰম্ভ কৰে । এই কাম তেওঁ ১৮ বছৰ বয়সত বিবাহপাশত আবদ্ধ হোৱাৰ সময়লৈকে কৰি যায় ।
সময় আগবাঢ়ি হৈ থাকিল যদিও গাজীৰ মনত তেওঁৰ শ্ৰেণীকোঠাৰ স্মৃতি সজীৱ হৈয়ে থাকিল । তেওঁ কয়, "মই পঢ়া এৰিবলগীয়া হোৱা কথাটোৱেও মোক সদায় আমনি কৰি ৰাখিছিল । মোৰ দৰে স্কুল এৰিবলগীয়া হোৱা আন সকলৰ কথা ভাবিও মই কষ্ট পাইছিলো । মই সিদ্ধান্ত লৈছিলো যে যদিহে কেতিয়াবা মোৰ অৱস্থাৰ উন্নতি হয় তনেহলে মই কোনো শিশুকে শিক্ষাৰপৰা বঞ্চিত হ'বলৈ নিদিও ।"
এই সিদ্ধান্তই তেওঁৰ ধন ঘটাৰ ইচ্ছাক আৰু শক্তিশালী কৰি তুলিলে । টাঙ্গা চলোৱাৰ ফাঁকে ফাঁকে তেওঁ এজন বন্ধুৰপৰা টেক্সী চলাবলৈও শিকিলে আৰু ১৯ বছৰ বয়সত তেওঁ টেক্সী চলাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ।
ইতিমধ্যে পৈতৃক গাওঁ সুন্দৰবনত তেওঁ দুখীয়া শিশুৰ শিক্ষাৰ বাবে এখন সমিতি গঠন কৰিলে । সুন্দৰবন ড্ৰাইভিং কমিটি নামৰ সমিতিখনে ১০ টা শিশুক সদস্য কৰি ল'লে । তেওঁ কয়, "মই তেওঁলোকক ক'লো যে তেওঁলোকক মই গাড়ী চলাবলৈ শিকাম আৰু তেওঁলোকক চাকৰি পোৱাত সহায় কৰিম কিন্তু তাৰ বিনিময়ত তেওঁলোকে নিজৰ দৰমহাৰপৰা ৫ টকা এটা পুঁজিলৈ আগবঢ়াব লাগিব আৰু দুটা শিশুক পঢ়াব লাগিব । এই দুটা শিশুও সমিতিৰ সদস্য হ'ব আৰু আন দুটা শিশুক পঢ়াব লাগিব । জমা হোৱা বৰঙণি শিক্ষালাভ কৰিব নোৱৰা এটা শিশুক দান দিয়া হ'ব ।"
এই পদ্ধতিৰে তেওঁ অতি সোনকালে সফলতা লাভ কৰিলে । ১০ৰপৰা ২০, ২০ৰপৰা ৪০ এইদৰে বাঢ়ি গৈ এই সংখ্যা ৫০০ পালেগৈ ।
"এতিয়া আমাৰ গাৱঁৰ প্ৰতিজন লোকেই টেক্সী, টাঙ্গা, ৰিক্সা, সৰু ডাঙৰ গাড়ী আদি চলাব পাৰে ।" তেওঁ কয় ।
ইয়াৰ পাছত লেই শিশুবোৰৰ কাপোৰ, কিতাপ আদি যোগান ধৰাৰ চেষ্টা কৰা হ'ল । যেতিয়া জমা পুঁজিৰে সেয়া সম্ভৱ নোহোৱা হ'ল তেতিয়া জালালুদ্দিনে তেওঁৰ টেক্সীৰ যাত্ৰীসকলৰ সৈতে কথআ পাতি তেওঁলোকৰপৰা দান-বৰঙণি ল'বলৈ ধৰিলে ।
লাহে লাহে তেওঁৰ প্ৰচেষ্টাি ফল ধৰা দেখি গাজীয়ে এইবাৰ আৰু ডাঙৰকৈ চিন্তা কৰিবলৈ ধৰিলে । তেওঁ এইবাৰ একন স্কুল খুলিলে । "মই সকলোকে স্কুল একন খুলিবৰ কাৰণে মাটি বিচাৰিলো যদিও সকলোৱে মোক বিমূখ কৰিলে । অৱশেষত মি নিজে পইছা জমা কৰি ১৯৯৮ চনত মোৰ দুটা সন্তানক স্কুললৈ পঠোৱাৰ লগতে এডোখৰ মাটি কিনি দুটা কোঠাৰ এটা ঘৰ বনালো । ইয়াৰে এটা কোঠাত মই নিজে থাকিবলৈ লোৱাৰ লগতে আনটোত এখন পঢ়াশালি পাতিলো । মোৰ দুটা ল'ৰাৰ নামেৰে স্তুলখনৰ নাম দিলো ইছমাইল-ইস্ৰাফিল প্ৰাথমিক বিদ্যালয় ।" তেওঁ কয় ।
বছৰি বছৰি তেওঁৰ দান বৰঙণিৰ পৰিমাণ বাঢ়ি যাবলৈ ধৰিলে আৰু শিশুসকলৰ কিতাপ-পত্ৰৰ লগতে শিক্ষকৰ দৰমাহাৰ বাবেও ধন যোগাৰ হবলৈ ধৰিলে । স্কুলখনত শ্ৰেণীৰ সংখ্যা চতুৰ্থ শ্ৰেণীলৈকে বাঢ়িল ।
এদিন টেক্সী চলাই থকা অৱস্থাত তেওঁ গম পালে যে পাঁচজন ককাই ভায়ে নিজৰ সম্পত্তি বেচাৰ পৰিকল্পনা কৰিছে । তেওঁ তেওঁলোকক লগ কৰি তেওঁলোকৰপৰা এডোখৰ মাটি লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হ'ল । সেই মাটিডৰা তেওঁৰ ঘৰটোতকৈ পাঁচঘুণ ডাঙৰ আছিল । তেওঁ স্কুলখন নিৰ্মাণ কৰিলে । এই কামত সহায় কৰিবলৈ অন্যান্য বহু লোক আগবাঢ়ি আহিল ।
কলকাতাৰ এজন ভদ্ৰলোক দ্বিতীয়খন স্কুল নিৰ্মাণত সহায় কৰিবলৈ আগবাঢ়ি আহিল । ২০০৯ চনত এই স্কুলৰ নিৰ্মাণকাৰ্য সম্পন্ন হ'ল । প্ৰথমে চাৰিজন আৰু পাছলৈ ৮ জন শিক্ষক নিযুক্ত কৰা হ'ল আৰু ১০০ জন ছাত্ৰই নামভৰ্তি কৰিলে । ২০১২ চনলৈ এই সংখ্যা ২০০ জনলৈ বৃদ্ধি পালে ।
আজি এই দুয়োখন স্কুলৰে ছাত্ৰ সংখ্যা ৪০০ । গাজীয়ে কয় যে তেওঁ এই কামত সহায় আগবঢ়োৱা প্ৰতিজন লোকৰ ওচৰত কৃতজ্ঞ । "কোনোবাই টকা-পইছা, কোনোবাই চিমেন্ট আৰু কোনোবাই ইটা দান হিচাপে আগবঢ়াইছে।" তেওঁ কয় ।
২০১১ চনত তেওঁ কিছু আৰু ভূমি ক্ৰয় কৰে আৰু তেওঁৰ তৃতীয়টো ভৱন নিৰ্মাণ কৰে ।
গাজীয়ে স্কুল স্থাপন কৰাৰ আগতে একেবাৰে সমীপৰ চৰকাৰী স্কুলখন আছিল ৪০ কিলোমিটাৰ দুৰত । "মই স্থাপন কৰা স্কুলখন এই স্কুলতকৈ ডাঙৰ আৰু ই সম্পূৰ্ণ কাৰ্যক্ষম ।" গাজীয়ে কয় ।
৬৫ বছৰীয়া গাজীৰ দৃষ্টিশক্তি আঝি কিছু দুৰ্বল । কিন্তু তথাপি তেওঁ এতিয়াও অলপ অচৰপ গাড়ী চলায় আৰু দান-বৰঙণি যোগাৰ কৰে ।
এনেকুৱা আৰু কাহিনীৰ বাবে আমাৰ ফেচবুক পেজ লাইক কৰক
আপুনি ভাল পাব পৰা অন্যান্য কাহিনী
কাশ্মীৰৰ ক্ৰিকেট প্ৰশিক্ষক ছাকিনা আখটাৰে যুঁজ দিছে সামাজিক বাধাৰ বিৰুদ্ধে